Partir c'est mourir un peu

Hoi allemaal,

Met het afsluiten van mijn onderzoek komt ook mijn laatste blog. Inmiddels zijn alle interviews gehouden, alle enquêtes ingevuld en alle observaties gedaan en opgeschreven. Het is met heel veel plezier dat ik terugkijk op de tijd die ik hier in Burundi heb mogen doorbrengen. Het zorgt ook voor een gek gevoel, na 7 weken ben je toch gewend aan het land, de mensen, je hebt je aangepast, je voelt je thuis. Ik voel een soort van heimwee, dit alles achterlaten met het idee dat ik hier waarschijnlijk nooit weer terug kom. Het afscheid nemen van de mensen op het centrum waar ik al die tijd bijna elke dag mee heb gewerkt, zorgt voor een brok in m’n keel. Ik besef dat ik ze echt ga missen! Waar ik me in het begin moeilijk kon voorstellen dat ik Kirundo een fijne plek zou vinden, is dit toch echt gebeurd. En ondanks dat ik van tevoren dacht dat ik niet gemaakt ben om veldwerk te doen, is het me toch gelukt om de benodigde informatie te verzamelen! Ondanks dat het niet altijd gemakkelijk of leuk was om ver weg van thuis te zijn, heb ik weer ontzettend veel nieuwe dingen geleerd, vaardigheden opgedaan, fantastische mensen leren kennen, en mooie verhalen mogen horen.

Oh, en degene die nog zit te wachten op het verhaal van de mannen in de kroeg moet ik helaas teleurstellen. Dit werd me zowat door iedereen uit het hoofd gepraat vanwege de mentaliteit van de mannen hier, en met mijn eigen ervaringen daarmee in gedachten heb ik het uiteindelijk toch niet gedaan. Ik heb natuurlijk wel met mannen afzonderlijk gepraat, dus gelukkig heb ik de informatie die ik wilde wel gekregen. Ook heb ik van bijna 60 jongeren hun mening gekregen over de emancipatie van meisjes en vrouwen in Burundi, en dat heeft me ook nog eens 40 suggesties opgeleverd wat zij zouden willen dat er verandert in dit land. Geweldig dat ze zo met me mee hebben gedacht!

Als ik terugkijk, ben ik trots op mezelf. Ik heb mijn onderzoek tot een goed einde gebracht, ik heb bijna 2 maanden op het platteland in Burundi gewoond, verschillende angsten overwonnen, mijn Frans is aanzienlijk verbeterd en ik spreek zelfs een aantal woorden Kirundi. Ik heb hele mooie momenten meegemaakt zoals toen ik de passie zag in de ogen van de vrouwen die ik sprak, ik heb verdrietige momenten gehad in het vluchtelingenkamp in Vumbi, gekke momenten toen ik in m’n korte jurkje even het verkeer deed stilstaan, relaxte momenten als het weer eens 30 graden was en ik heerlijk in de zon lag te lezen.
Ik vertrek straks naar huis met 20 interviews op zak vertaald en getranscribeerd en al, op naar de volgende uitdaging: het omzetten van al de prachtige verhalen en ideeën in een academische scriptie. Ik hoop dat ik de spirit en het enthousiasme dat ik hier heb opgepikt en de stimulans die ik hier heb gekregen mee kan nemen naar Nederland en daadwerkelijk de stem van de vrouwen uit deze vergeten provincie kan vertolken.

Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien en te spreken!

Liefs,
Emma