Verwachtingen en reality checks
Door: Emma
Blijf op de hoogte en volg Emma
26 Februari 2014 | Burundi, Kirundo
Hallo allemaal,
Omdat veel mensen hadden aangegeven graag op de hoogte te willen blijven van mijn ervaringen op mijn onderzoeksreis in Burundi, begin ik weer met het bijhouden van een blog. Uiteraard is het voor mezelf ook leuk om vast te leggen hoe ik het leven hier ervaar, want het is me wel weer een avontuur!
Ik vertrok zondag 23 februari vol goede moed vanaf Brussel met het vliegtuig naar Bujumbura, de hoofdstad van Burundi, om vervolgens de volgende dag door te reizen naar Kirundo, waar ik mijn onderzoek ga doen. Voor degene die het even niet meer weet, ik ga in het kader van mijn masteropleiding onderzoek doen naar de emancipatie van vrouwen in dit land tijdens en na de burgeroorlog. De positie van de vrouw in de Burundese samenleving is van oudsher een van ondergeschiktheid aan de man. Ze heeft geen rechten, geen middelen, geen verantwoordelijkheden behalve voor de kinderen en het huis. Vandaag de dag is dat aan het veranderen en zijn er projecten, nationaal en internationaal, om vrouwen bewust te maken van hun rechten, en ze enigszins onafhankelijk te maken van hun man. Het doel van mijn onderzoek is te achterhalen wat de invloed van de burgeroorlog in de jaren ‘90, of zoals ze het hier noemen ‘de crisis’, is geweest op de positie van de Burundese vrouw, en in hoeverre deze heeft bijgedragen aan de verandering van hun positie. Daarvoor ga ik in Kirundo vrouwen interviewen die nu een prominente plek innemen in de lokale gemeenschap: community leaders, association members, project leiders etc. Volgende week is er een conferentie, waar een aantal van deze vrouwen samenkomen om te praten over vrouwenrechten en economische emancipatie. Ik hoop dat ik hier een mooie start kan maken voor mijn onderzoek.
Er is alleen een klein probleem met de taal: Burundi is Franstalig, ik spreek maar matig Frans, en men spreekt hier absoluut geen Engels. Bovendien spreken ze op het platteland niet eens Frans, maar de nationale taal Kirundi. Gelukkig heb ik een tolk bereid gevonden om me te helpen met de interviews!
Terug naar de eerste paar dagen. Toen ik aankwam werd ik opgehaald door Stéphanie, op wiens uitnodiging ik hier ben. Zij is Burundese, maar ze is met haar man en kinderen gevlucht naar Nederland tijdens de burgeroorlog. Ze heeft in Nederland een organisatie opgericht om haar landgenoten te helpen, en een cultureel centrum laten bouwen in Kirundo, waar les wordt gegeven door vrijwilligers in Frans, Engels, informatica, en theater. Iedereen uit de omgeving van Kirundo mag daar gebruik van maken. Omdat het zondagavond al te laat was om door te reizen naar Kirundo hebben we overnacht in de hoofstad Bujumbura, in een soort gasthuis van een katholieke broederschap.
De volgende ochtend kwam ik er achter dat mijn verwachtingen, gebaseerd op mijn ervaringen in Tanzania, veel te hoog gegrepen waren voor dit land. Het land is een stuk minder ontwikkeld dan Tanzania! Het begon met geld pinnen. Ik moest natuurlijk Burundees geld pinnen, maar nergens was er een automaat te vinden voor mijn visa card. Wat bleek, dat bestaat hier helemaal niet. Je moet dollars of euro’s inwisselen voor een achterlijke exchange rate en dan komen er nog minstens 10 euro transactiekosten overheen. Gelukkig was er 1 bank die wel een geldautomaat had, dus daar kon ik wat opnemen, maar die had uiteraard een opname limiet.
Ik moest ook een Burundese simkaart kopen, om hier bereikbaar te zijn (bellen naar Nederland vanaf hier is nog steeds superduur). Internet op je telefoon is hier niet mogelijk, dus dat was al een tegenvaller. Ik had namelijk verwacht dat dit wel zou kunnen, omdat het in Tanzania ook zo was. Niet dus… En dus ook geen goedkoop contact met thuis via Whatsapp, wat in Tanzania echt heel handig was!
Ik kwam er achter dat internet hier sowieso een ramp is. Het is ontzettend duur, zelfs voor je computer. Je moet een soort dongel kopen voor je pc, waar je dan internettegoed op moet laden. Hoef je internet dus even niet gebruiken, moet je hem meteen weer uitzetten anders kost het geld. Daar ben ik zo niet aan gewend! Dan merk je pas hoe erg wij leven in een gedigitaliseerde wereld. Email, Whatsapp, Facebook, maar ook online boeken, artikelen lezen wordt zo moeilijk.
Deze blog heb ik dus ook eerst in Word getypt, daarna internet geopend, de blog erop gezet, en internet weer uit. In het cultureel centrum hebben we wel WiFi, maar dat gaat ook via eenzelfde abonnement, dus dat is ook maar beperkt, en op=op. Dus bij deze zijn jullie gewaarschuwd: ik zal niet direct antwoorden op jullie berichtjes, mailtjes, appjes, want dat hangt af van het geweldige internet hier...
Maandag ben ik dus in Kirundo aangekomen, waar ik verblijf bij een Nederlandse man. Hij heeft een openlucht restaurant en bed and breakfast. Ik slaap hier in een soort hut van bamboe, in de groentetuin. Het is klein, en ik heb geen warm water. Omdat ik praktisch in de openlucht slaap, is het is heel gehorig. Dus als ’s morgens de imam begint te zingen om 04.00 word ik ook meteen wakker. De stroom valt hier trouwens bijna elke avond uit tussen 19.00 en 21.00. Afhankelijk van het tijdstip gaat de generator nog even aan, maar na 21.00 is het dus pikkedonker. Vandaag (woensdag) is de stroom overdag al zo’n 6x uitgevallen. Zo bizar! Maaar het huis van Eric is mooi, de tuin is prachtig, en als het niet regent, kun je heerlijk buiten zitten. Helaas heeft het de afgelopen dagen superveel geregend, dus daar is het nog niet van gekomen.
Dinsdag heb ik veel mensen ontmoet via Stéphanie, zoals mijn tolk, de medewerkers van het cultureel centrum, de burgemeester van Kirundo, en een Burundese projectmedewerker van CARE die bewustwordingscampagnes voor vrouwen uitvoert. Veel van de gesprekken gaan dan in gebroken Frans, waar ik de helft niet van begrijp. Hopelijk wordt dat de komende weken een beetje beter, want ik erger me er echt enorm aan dat ik mezelf niet goed kan uitdrukken of anderen kan begrijpen. Stéphanie is helaas ook alweer vertrokken; ze had nog allerlei afspraken in Bujumbura. Gelukkig kan ik met Eric ook gewoon Nederlands praten, dat is echt wel fijn! Hij is echt heel behulpzaam, en ik kan ook bij hem eten. Dat is heel prettig, want Burundees eten bestaat uit rijst, bonen, en bananen. Af en toe vlees, maar dat is heel duur. Nu eet ik dus ‘gewone’ maaltijden, zoals Chinese viscurry, moussaka, brood met kaas, en custard. M’n eerste bier is ook een feit. Heb met de groep vrijwilligers van het centrum een in Burundi gebrouwen Amstel (0,65cl) gedronken!
Vandaag is het dan tijd om met mijn onderzoek te beginnen. Ik moet nog een aantal dingen verder uitwerken, en mijn interview vragen opstellen. Hiervoor heb ik internet nodig (uiteraard), dus ga ik naar het cultureel centrum. Vanaf Eric’s huis is dat ongeveer 3 km, dus ik heb een motor-taxi genomen voor de heen- en terugreis. Uiteraard probeerden beide chauffeurs me af te zetten, door het dubbele te vragen van wat normaal is. Eén van hen probeerde zelfs weg te rijden, zonder mijn wisselgeld terug te geven! In het centrum, blijkt na 2 uur het internetabonnement van die maand op, en dat kan pas vanaf morgen weer worden opgeladen. Dus zit er na 2 uurtjes niks anders op dan maar weer naar huis te gaan.
Omdat je een ‘musungu’ (blanke) bent, denken ze allemaal dat ze geld van je kunnen vangen. Oude mensen en kinderen houden hun hand gewoon op, als je langsloopt. Ook zit echt iedereen je onbeschaamd aan te staren. Niet even een ogenblik, maar echt minuten lang. Ze zeggen niks tegen je, ze kijken alleen maar. Echt zo raar! Maar ergens begrijp ik het toch ook wel. Ik ben ook een vreemde voor hun, die een wereld symboliseert die zij niet kennen, waar ze misschien over fantaseren. Een jonge, blanke meid alleen op pad, dat gaat in tegen alles wat zij kennen. Het feit alleen al dat ik daar rondloop, bevestigt dat ik genoeg geld heb om in ieder geval een ticket te kopen.
Natuurlijk staan zij er niet bij stil dat ik het ook vreemd vind om hier te zijn. Hoewel ik al twee keer in Afrika was geweest, is het nu weer heel anders. De eerste dagen is altijd wennen en omschakelen, maar het besef dat ik hier 9 weken zal zitten komt nu pas goed binnen. Waar ben ik aan begonnen? Ik mis de luxe van Nederland, zoals een lekker warme douche, het openbaar vervoer, goed en snel internet, geen stroomuitval, een normale wc, water kunnen drinken uit de kraan. Ik mis het contact met familie, en vrienden. Ja, ik heb wel heimwee.
Uiteraard maakt dit ook allemaal deel uit van mijn ervaring hier, en ik ben ook blij dat ik de stap heb genomen om onderzoek te doen in het buitenland. Ik houd ervan om uitdagingen aan te gaan, en dit is een grote uitdaging voor mij. Het zet me aan het denken over wat belangrijk is voor mezelf, zoals de voorzieningen in Nederland, die ik normaal gesproken voor lief neem. Ook leer ik mezelf kennen nu ik uit m’n comfort-zone ben. Hoe snel kan ik me aanpassen in deze setting? Hoe ga ik mezelf hier thuis voelen? Maar het dwingt me ook tot nadenken over de tijd na m’n studie: ligt mijn passie en ambitie echt bij dit continent? Of blijf ik toch liever in m’n vertrouwde omgeving omringd door vrienden en familie?
Het helpt me bij het vormen van mijn beeld van wat ik kan en wat ik wil, en daar ben ik nu al dankbaar voor.
Ik hoop dat jullie het volgehouden hebben dit (te) lange verhaal te lezen. Ik merk dat ik het fijn vind om het voor jullie op te schrijven, dus waarschijnlijk zal het niet hierbij blijven. Ik zal proberen of het lukt om wat foto’s erbij te uploaden!
Liefs uit Burundi,
Emma
Omdat veel mensen hadden aangegeven graag op de hoogte te willen blijven van mijn ervaringen op mijn onderzoeksreis in Burundi, begin ik weer met het bijhouden van een blog. Uiteraard is het voor mezelf ook leuk om vast te leggen hoe ik het leven hier ervaar, want het is me wel weer een avontuur!
Ik vertrok zondag 23 februari vol goede moed vanaf Brussel met het vliegtuig naar Bujumbura, de hoofdstad van Burundi, om vervolgens de volgende dag door te reizen naar Kirundo, waar ik mijn onderzoek ga doen. Voor degene die het even niet meer weet, ik ga in het kader van mijn masteropleiding onderzoek doen naar de emancipatie van vrouwen in dit land tijdens en na de burgeroorlog. De positie van de vrouw in de Burundese samenleving is van oudsher een van ondergeschiktheid aan de man. Ze heeft geen rechten, geen middelen, geen verantwoordelijkheden behalve voor de kinderen en het huis. Vandaag de dag is dat aan het veranderen en zijn er projecten, nationaal en internationaal, om vrouwen bewust te maken van hun rechten, en ze enigszins onafhankelijk te maken van hun man. Het doel van mijn onderzoek is te achterhalen wat de invloed van de burgeroorlog in de jaren ‘90, of zoals ze het hier noemen ‘de crisis’, is geweest op de positie van de Burundese vrouw, en in hoeverre deze heeft bijgedragen aan de verandering van hun positie. Daarvoor ga ik in Kirundo vrouwen interviewen die nu een prominente plek innemen in de lokale gemeenschap: community leaders, association members, project leiders etc. Volgende week is er een conferentie, waar een aantal van deze vrouwen samenkomen om te praten over vrouwenrechten en economische emancipatie. Ik hoop dat ik hier een mooie start kan maken voor mijn onderzoek.
Er is alleen een klein probleem met de taal: Burundi is Franstalig, ik spreek maar matig Frans, en men spreekt hier absoluut geen Engels. Bovendien spreken ze op het platteland niet eens Frans, maar de nationale taal Kirundi. Gelukkig heb ik een tolk bereid gevonden om me te helpen met de interviews!
Terug naar de eerste paar dagen. Toen ik aankwam werd ik opgehaald door Stéphanie, op wiens uitnodiging ik hier ben. Zij is Burundese, maar ze is met haar man en kinderen gevlucht naar Nederland tijdens de burgeroorlog. Ze heeft in Nederland een organisatie opgericht om haar landgenoten te helpen, en een cultureel centrum laten bouwen in Kirundo, waar les wordt gegeven door vrijwilligers in Frans, Engels, informatica, en theater. Iedereen uit de omgeving van Kirundo mag daar gebruik van maken. Omdat het zondagavond al te laat was om door te reizen naar Kirundo hebben we overnacht in de hoofstad Bujumbura, in een soort gasthuis van een katholieke broederschap.
De volgende ochtend kwam ik er achter dat mijn verwachtingen, gebaseerd op mijn ervaringen in Tanzania, veel te hoog gegrepen waren voor dit land. Het land is een stuk minder ontwikkeld dan Tanzania! Het begon met geld pinnen. Ik moest natuurlijk Burundees geld pinnen, maar nergens was er een automaat te vinden voor mijn visa card. Wat bleek, dat bestaat hier helemaal niet. Je moet dollars of euro’s inwisselen voor een achterlijke exchange rate en dan komen er nog minstens 10 euro transactiekosten overheen. Gelukkig was er 1 bank die wel een geldautomaat had, dus daar kon ik wat opnemen, maar die had uiteraard een opname limiet.
Ik moest ook een Burundese simkaart kopen, om hier bereikbaar te zijn (bellen naar Nederland vanaf hier is nog steeds superduur). Internet op je telefoon is hier niet mogelijk, dus dat was al een tegenvaller. Ik had namelijk verwacht dat dit wel zou kunnen, omdat het in Tanzania ook zo was. Niet dus… En dus ook geen goedkoop contact met thuis via Whatsapp, wat in Tanzania echt heel handig was!
Ik kwam er achter dat internet hier sowieso een ramp is. Het is ontzettend duur, zelfs voor je computer. Je moet een soort dongel kopen voor je pc, waar je dan internettegoed op moet laden. Hoef je internet dus even niet gebruiken, moet je hem meteen weer uitzetten anders kost het geld. Daar ben ik zo niet aan gewend! Dan merk je pas hoe erg wij leven in een gedigitaliseerde wereld. Email, Whatsapp, Facebook, maar ook online boeken, artikelen lezen wordt zo moeilijk.
Deze blog heb ik dus ook eerst in Word getypt, daarna internet geopend, de blog erop gezet, en internet weer uit. In het cultureel centrum hebben we wel WiFi, maar dat gaat ook via eenzelfde abonnement, dus dat is ook maar beperkt, en op=op. Dus bij deze zijn jullie gewaarschuwd: ik zal niet direct antwoorden op jullie berichtjes, mailtjes, appjes, want dat hangt af van het geweldige internet hier...
Maandag ben ik dus in Kirundo aangekomen, waar ik verblijf bij een Nederlandse man. Hij heeft een openlucht restaurant en bed and breakfast. Ik slaap hier in een soort hut van bamboe, in de groentetuin. Het is klein, en ik heb geen warm water. Omdat ik praktisch in de openlucht slaap, is het is heel gehorig. Dus als ’s morgens de imam begint te zingen om 04.00 word ik ook meteen wakker. De stroom valt hier trouwens bijna elke avond uit tussen 19.00 en 21.00. Afhankelijk van het tijdstip gaat de generator nog even aan, maar na 21.00 is het dus pikkedonker. Vandaag (woensdag) is de stroom overdag al zo’n 6x uitgevallen. Zo bizar! Maaar het huis van Eric is mooi, de tuin is prachtig, en als het niet regent, kun je heerlijk buiten zitten. Helaas heeft het de afgelopen dagen superveel geregend, dus daar is het nog niet van gekomen.
Dinsdag heb ik veel mensen ontmoet via Stéphanie, zoals mijn tolk, de medewerkers van het cultureel centrum, de burgemeester van Kirundo, en een Burundese projectmedewerker van CARE die bewustwordingscampagnes voor vrouwen uitvoert. Veel van de gesprekken gaan dan in gebroken Frans, waar ik de helft niet van begrijp. Hopelijk wordt dat de komende weken een beetje beter, want ik erger me er echt enorm aan dat ik mezelf niet goed kan uitdrukken of anderen kan begrijpen. Stéphanie is helaas ook alweer vertrokken; ze had nog allerlei afspraken in Bujumbura. Gelukkig kan ik met Eric ook gewoon Nederlands praten, dat is echt wel fijn! Hij is echt heel behulpzaam, en ik kan ook bij hem eten. Dat is heel prettig, want Burundees eten bestaat uit rijst, bonen, en bananen. Af en toe vlees, maar dat is heel duur. Nu eet ik dus ‘gewone’ maaltijden, zoals Chinese viscurry, moussaka, brood met kaas, en custard. M’n eerste bier is ook een feit. Heb met de groep vrijwilligers van het centrum een in Burundi gebrouwen Amstel (0,65cl) gedronken!
Vandaag is het dan tijd om met mijn onderzoek te beginnen. Ik moet nog een aantal dingen verder uitwerken, en mijn interview vragen opstellen. Hiervoor heb ik internet nodig (uiteraard), dus ga ik naar het cultureel centrum. Vanaf Eric’s huis is dat ongeveer 3 km, dus ik heb een motor-taxi genomen voor de heen- en terugreis. Uiteraard probeerden beide chauffeurs me af te zetten, door het dubbele te vragen van wat normaal is. Eén van hen probeerde zelfs weg te rijden, zonder mijn wisselgeld terug te geven! In het centrum, blijkt na 2 uur het internetabonnement van die maand op, en dat kan pas vanaf morgen weer worden opgeladen. Dus zit er na 2 uurtjes niks anders op dan maar weer naar huis te gaan.
Omdat je een ‘musungu’ (blanke) bent, denken ze allemaal dat ze geld van je kunnen vangen. Oude mensen en kinderen houden hun hand gewoon op, als je langsloopt. Ook zit echt iedereen je onbeschaamd aan te staren. Niet even een ogenblik, maar echt minuten lang. Ze zeggen niks tegen je, ze kijken alleen maar. Echt zo raar! Maar ergens begrijp ik het toch ook wel. Ik ben ook een vreemde voor hun, die een wereld symboliseert die zij niet kennen, waar ze misschien over fantaseren. Een jonge, blanke meid alleen op pad, dat gaat in tegen alles wat zij kennen. Het feit alleen al dat ik daar rondloop, bevestigt dat ik genoeg geld heb om in ieder geval een ticket te kopen.
Natuurlijk staan zij er niet bij stil dat ik het ook vreemd vind om hier te zijn. Hoewel ik al twee keer in Afrika was geweest, is het nu weer heel anders. De eerste dagen is altijd wennen en omschakelen, maar het besef dat ik hier 9 weken zal zitten komt nu pas goed binnen. Waar ben ik aan begonnen? Ik mis de luxe van Nederland, zoals een lekker warme douche, het openbaar vervoer, goed en snel internet, geen stroomuitval, een normale wc, water kunnen drinken uit de kraan. Ik mis het contact met familie, en vrienden. Ja, ik heb wel heimwee.
Uiteraard maakt dit ook allemaal deel uit van mijn ervaring hier, en ik ben ook blij dat ik de stap heb genomen om onderzoek te doen in het buitenland. Ik houd ervan om uitdagingen aan te gaan, en dit is een grote uitdaging voor mij. Het zet me aan het denken over wat belangrijk is voor mezelf, zoals de voorzieningen in Nederland, die ik normaal gesproken voor lief neem. Ook leer ik mezelf kennen nu ik uit m’n comfort-zone ben. Hoe snel kan ik me aanpassen in deze setting? Hoe ga ik mezelf hier thuis voelen? Maar het dwingt me ook tot nadenken over de tijd na m’n studie: ligt mijn passie en ambitie echt bij dit continent? Of blijf ik toch liever in m’n vertrouwde omgeving omringd door vrienden en familie?
Het helpt me bij het vormen van mijn beeld van wat ik kan en wat ik wil, en daar ben ik nu al dankbaar voor.
Ik hoop dat jullie het volgehouden hebben dit (te) lange verhaal te lezen. Ik merk dat ik het fijn vind om het voor jullie op te schrijven, dus waarschijnlijk zal het niet hierbij blijven. Ik zal proberen of het lukt om wat foto’s erbij te uploaden!
Liefs uit Burundi,
Emma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
