Onderzoek gestart en draai gevonden

Hallo allemaal,

Sinds mijn laatste blog zijn de donkere wolken aardig opgeklaard, in letterlijke en figuurlijke zin; het is prachtig weer en voelt het al bijna normaal om hier te zijn. In het weekend ben ik met Eric naar een bruiloftsceremonie geweest, waarbij de bruidsschat werd vastgesteld. We zaten in een soort tent (gemaakt van zeil met UNICEF erop, haha) waar de zon vol op scheen, dus het was een soort broeikas geworden zo warm. De familie van de bruid zat al aan de ene kant van de tent, en na een halfuur wachten kwam de familie van de bruidegom binnen, en nam plaats aan de overkant. Het echtpaar to be was zelf in geen velden of wegen te bekennen. Eric en ik konden alles heel goed zien, want als wazungu kregen we uiteraard mooie plekken toegewezen.
De vader van de bruid begon de onderhandelingen en stelde een prijs vast, waarop de andere partij, de vader van de bruidegom moest reageren. Dat ging ongeveer een halfuur door, waarbij er heftig werd gediscussieerd, gelachen, en uiteindelijk waren ze het eens. Toen was het wachten op het bruidspaar, dat niet veel later arriveerde met een stoet zingende mensen erom heen. De bruid was niet in een witte jurk, maar in het paars. Ze zag er prachtig uit. De bruidegom had zo te zien een pak van z’n vader aan, want het was een paar maten te groot en zat voor geen meter. Beetje jammer…
Toen kwam de vrede traditie van het gezamenlijk drinken uit een grote pot met bruine drab dat sorghumbier moest voorstellen (gemaakt van een soort graan). Van allebei de kanten kwamen twee mensen van de familie met een bamboestokje, die om de pot gingen zitten en tegelijk moesten drinken door het stokje. Op dat moment had ik al het gevoel dat Eric en ik dat ook zouden moeten gaan doen, hoewel het eigenlijk alleen voor de belangrijke mensen van de familie en het bruidspaar bestemd was. En ja, na 3 rondes met familie waren Eric en ik aan de beurt. Ik had gezien hoe het moest, maar het zag er zo vies uit! Het was net modder, haha! Alle aanwezigen vonden het natuurlijk hilarisch. Gelukkig had Eric me voorbereid op hoe ik het stokje moest steken: niet te diep, want dan zit je midden in de drab, en niet te hoog, want daar drijft de rest, dus mik in het midden. Maar mijn stokje deed niet, er kwam niks doorheen. Ik deed natuurlijk alsof er niks aan de hand was, want ik vond het helemaal niet erg dat ik niet hoefde te proeven. Maar Eric’s stokje deed het ook niet, en hij zei er wel wat van helaas. Dus we kregen nieuwe stokjes, en toen moesten we nog een keer. Ik neem een slok en ik ga bijna over m’n nek, maar je drinkt toch maar door, want je wilt niet onbeleefd zijn. Toen we klaar waren gingen alle gasten klappen, haha! Al met al een heel aparte belevenis.
Zondag ben ik ’s ochtends naar een echte Afrikaanse kerk geweest, met allemaal emotionele, swingende vrouwen, mannen, en kinderen op Afrikaanse gospelmuziek, en een spreker die zo hard in de microfoon schreeuwde dat m’n oren er pijn van deden. De dienst duurde 3 uur, 2 uur lang zingen en een uur luisteren in het Kirundi. Het zingen was superleuk, maar een uur stil zitten terwijl je er niks van verstaat is niet echt interessant. Maar goed, je moet het toch ook meegemaakt hebben en het was zeker de moeite van het vroeg opstaan waard.

Zoals ik al vertelde in m’n vorige blog, stond in week 2 van mijn Burundi avontuur een seminar op het programma over de politieke participatie van vrouwen in de lokale verkiezingen van 2015. Er kwamen vrouwen uit de hele provincie van Kirundo om training te krijgen over leadership en hoe ze andere vrouwen in hun community kunnen enthousiasmeren om zich verkiesbaar te stellen. Allemaal zijn ze nu al actief in het lokaal bestuur en in verschillende associations. Voor mij een uitgelezen kans om vrouwen te interviewen die het traditionele rolpatroon van vrouw-zijn hebben doorbroken. Ik heb 8 interviews kunnen houden, waarvan 3 in het Frans, wat verbazingwekkend goed ging. De andere 5 heb ik met mijn Engelse tolk gedaan. Het was in het begin even zoeken naar een goede balans, maar de vrouwen wilden heel graag over hun leven vertellen en ik vond het een eer om hun vaak heftige verhalen te horen. Ze schetsen het beeld van de relatie tussen mannen en vrouwen die op ons (mij) echt onwerkelijk overkomt. De vrouw wordt behandeld als een kind, en doet het werk van een slaaf, terwijl de man het geld uitgeeft in de kroeg. Het komt overeen met mijn observaties hier en met de voorkennis die ik had van de situatie. Gelukkig hoor ik ook in de verhalen hoe deze vrouwen vechten tegen deze onrechtvaardige verhouding en hoe er langzaam verandering in komt, hoewel het platteland achterblijft bij de stad. In de naam van traditie verzetten mannen zich tegen de nieuwe mondigheid van hun vrouwen. Gelukkig geldt dit niet voor allemaal, en zijn er ook bij de seminar mannen aanwezig, en hoor ik van de vrouwen dat hun mannen ze volledig steunen.

Er begint nu hier ook een soort van ritme te komen: overdag zit ik in het centrum te werken of te interviewen en ’s avonds ga ik hardlopen of laat ik de hond van Eric, uit. Deze activiteiten leveren allebei vaak veel verwonderde gezichten op. Hardlopen over deze heuvels en weggetjes is echt een uitdaging, maar het is heerlijk om me zo vrij en veilig te voelen. Huisdieren worden hier heel apart gevonden, en veel mensen zijn bang voor honden. Dus een activiteit als de hond uitlaten is hier zelfs een bijzonderheid. Ik kan er wel om lachen, de mensen hier zullen me ongetwijfeld echt raar vinden. De culturele verschillen zijn echt groot. Mensen vragen ook continu, wat is nu het verschil tussen Burundi en Nederland, en dan weet ik echt niet waar ik moet beginnen. Je kunt beter vragen, noem eens iets wat hetzelfde is, omdat dat bijna makkelijker is. Ik voeg het allemaal toe aan mijn ervaringen, en besef meer dan ooit hoe bijzonder het is om dit te mogen meemaken.

Tot de volgende!
Liefs,
Emma